Większe dobro

,,Bóg nie będzie cię pytał jak wierzyłeś, ale jak kochałeś. Deklarowanie Bogu swej miłości, a nie wyciągnięcie ręki do tego, kto jest w potrzebie, jest znakiem deformacji chrześcijaństwa.” (Mądrość Ewangelii, Francesco Bersini).

Apostołowie łuskający kłosy w czasie szabatu – o których dziś słyszymy w Ewangelii – niewątpliwie są w tym momencie osobami potrzebującymi. Najzwyczajniej – w czasie wędrówki odczuli głód. Towarzyszą Panu, uczą się oddawać wszystko Jemu i na służbę ludziom, ale i tak spotykają się z krytyką innych.

Proszę Cię Panie Boże o łaskę, aby wszystkie moje zamiary, czyny i prace były skierowane na służbę i większą chwałę Twojego Boskiego Majestatu – tylko z tej perspektywy, zawartej w modlitwie ułożonej przez św. Ignacego z Loyoli, zrozumiemy dlaczego postępowanie Apostołów jest bronione przez Pana Jezusa.

Słowa Ewangelii według św. Marka:

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: „Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?” On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”. I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu”.

Oto Słowo Pańskie.

•